Oyim bilan. 1-qism...Bu voqeani eslaganimda menda harorat ko'tariladi. O'shanda ham yozning o'rtalari, ayni chilla chiqqan payt edi. Mening yoshim 16 da, oyimniki esa 32 da edi( buvimni farzandlari 8 ta bo'lgani uchun oyimni vaqtli uzatgan edilar). Bu yil men tog'amning qo'lida yuk tarqatuvchi bo'lib ishlay boshlagandim. Ish qiyin emas, oyligi ham meni qoniqtirardi, kuniga 10000 so'm. Faqat bir narsasi yoqmasdi: tushlikni uyda qilishim kerak edi. Esimda o'sha kuni 13-iyul, Seshanba edi. Velosipedimda uyga kelib yuz-qo'limni yuvdim. Oyim suv ovozini eshitdilar: -"O'g'lim keldingmi? Uyga kir ovqatingni hozir olib kirib beraman" -"Yaxshi men uyda bo'laman" dedimda issiqa chiday olmay uyga kirib ketdim. O'sha kuni rostdan ham quyosh nurlari yerdagi barcha narsalarni qizdirayotgan edi. Stulga o'tirganimda oyim ovqat bilan choy ko'tarib kirdilar. Oyim juda latofatli ayol edilar. Oppoq tana, tiniq yuz, 3-o'lchamdagi ko'krak, odamni ehtiroslaydigan son va ko't. Lekin men oyimni oyi sifatida ko'rardim. Lekin hozir, bu jaziramaga oyim ham chiday olmaganlari ko'rinib turar edi. Ya'ni oyoqlarida lozimlari yo'q va tizzadan balandroq halat kiygan edilar. Uning ustiga halatlarining zamogi biroz pastga tortilgan va ko'kraklarini uchi halat ostidan oldinga talpinib turgan edi. Bu vaziyatdan istalgan odamni o'pkasi nafas olishdan to'xtab qolishi mumkin edi. Men nafaqat yuragimni qinidan chiqib ketkudek urishini sezardim, balkim eshitardim ham. Bizni sto'limizni men o'tirgan joyini chap tarafi devorga tirab qo'yilgan va eshik ham o'sha tarafda edi. Shuning uchun oyim menga to'g'ridan ovqat va choy berishlari kerak edi. Oyim menga tabassum qilib oldimga ovqat uzatdilar. Sto'limiz keng bo'lganligi tufayli egilib berishlari kerak edi. Ishonasizmi yo'qmi egilganlarida, men ozodlikka chiqmoqchi bo'lgan ko'krak uchlarini ko'rishga "muvofaq" bo'ldim. To'g'ri men buni xohlamagan edim, biroq taqdirdan qochib qutilib bo'lmaydi. Men uchun vaqt tushunchasi yo'q bo'lib qoldi. Faqatgina meni idishni taq etgan ovozi hayotga qaytardi. Mana "Go'zallik Ma'budasi" dedim o'zimga-o'zim. Ammo bu yaxshi emasligini bilardim. O'qituvchimiz inson tilni boshqarishi qiyin der edilar. Lekin men hozir ko'zlarni ham boshqarish qiyinligiga o'z tajribamda guvoh bo'lyapman. Shu o'ylarni o'ylar ekanman ovqatni ham refleks holatda yeyapman. Nega oldim e'tibor bermagan ekanman? Yoshligimda shu ko'kraklar meniki bo'lgan. Emizikliy ukamga hasad uyg'ondi. Bir lahzaga bo'lsada Diyorning o'rnida bo'lgim keldi. Emmasam ham mayliydi, shunchaki yana bir bor yumshoq ko'kraklarni ko'rsam bo'ldi. Navbatdagi jonlatirish oyimning "ishga bormaysanmi?" degan gaplari bo'ldi. Men indamasdan o'rnimdan turdimda, urushga o'z qurolini tashlab ketayotgan askarday, faqat o'ylarimda oyimning katta va oppoq ko'kraklari haqida o'y surib ishga jo'nadim..